“Poco-poco is een soort van linedancing. Je hebt het in verschillende variaties, maar de Javanen blijven hangen in de standaard poco-pocobeweging waardoor het op mij saai overkomt”, zegt danseres Sandra Martowisastro. Het is voor haar wel prachtig om te zien wanneer mensen tegelijkertijd in een grote groep erop dansen. “Ik doe gezellig mee met de groep op een party, maar ik beoefen linedancing niet als een dagelijkse activiteit.”
Tekst Steven Seedo
Martowisastro zegt dat ze wel ervaart dat er interesse is bij jongedames voor de Indonesische culturele dans. Dit merkt ze op tijdens haar optredens. “Ik zie de laatste jaren dat meer dames zich aansluiten bij de culturele (dans)groepen. En dat is goed. Ik hoor vaak dat ik een soort inspiratie voor ze ben.” Ze is van mening dat deze vorm van cultuuruiting meer bekendheid verdient, vooral bij jongeren. “Ik merk dat er in de loop der jaren meer interesse is gekomen bij deze groep van de samenleving om onze cultuur in deze vorm (het dansen) uit te oefenen. Ze volgen lessen, sluiten zich aan bij stichtingen of verenigingen om meer te weten te komen over onze cultuur in het algemeen.”
Martowisastro, die in 1966 in Moengo is geboren, kwam bij haar grootouders te wonen na de scheiding van haar ouders toen ze drie jaar oud was. Haar interesse voor dans begon van jongs af aan. In Moengo waren er geen Javaanse dansactiviteiten, behalve de zogeheten ludruk, Javaans toneelstuk. “Toen ik jong was, dacht ik dat dansen meer bij de elite hoorde, je kon alleen dansen als je in de stad woonde. In Nederland besefte ik pas dat dansen voor iedereen weggelegd is”, vertelt Martowisastro, die dertien was toen ze naar Nederland vertrok.
Lees verder in het februari/maart-dubbelnummer van Parbode, verkrijgbaar in de winkel (in Suriname)
Wilt u informatie over het afsluiten van een (digitaal) abonnement?
Kijk op www.parbode.com/abonneren
Nu populair
