Effectieve controle op ‘salons’ onmogelijk

Prostitutie is het oudste beroep ter wereld. Ook in Suriname wordt het al eeuwen uitgeoefend. Vroeger werd het gedaan door vrouwen als Maxi Linder en Bakairi, nu gebeurt het in zaken als Perola, Manila, El Molina’s, La Vida en Diamond. Ook ‘massagesalons’ plaatsen non-stop advertenties in onze dagbladen. Wie daar heengaat voor een doorsnee massage, staat echter een stevige verrassing te wachten.

‘Wij hebben hele mooie, sexy en zeer aantrekkelijke dames. Deze geven overheerlijke ontspanningsmassages’. De weinig aan de verbeelding overlatende advertenties in de verschillende dagbladen, zijn al lang niet meer op de vingers van één hand te tellen. Van massagesalon Happy Hour – ‘onvergetelijke erotische massages’ – en Clinique M – ‘heerlijke sensomassages door slanke dames’ – tot Sweet Angels – ‘100 procent privacy!’ Maar hoe gaat het er in zo’n salon echt aan toe? Wat denken de buren hiervan? En de dames die er werken? Om dat te weten te komen, restte ons niets anders dan de stoute schoenen aan te trekken en zelf een bezoek te brengen aan één van de vele etablissementen die Paramaribo rijk is.
De salon die wij bezochten, lokte ons door in een advertentie op te scheppen met ‘een speciale behandeling op vrijdag en zaterdag’. Net als bijna alle andere clubs plaatst ook deze salon alleen een telefoonnummer. Dus bellen moet wel. Volgens de advertentie kan dat op drie mobiele nummers. Op het eerste nummer neemt niemand op. Dat is vreemd, want er staat duidelijk dat het ‘masseren’ dagelijks al om half negen ‘s morgens begint. Op het tweede nummer hebben we meer succes, een vriendelijke dame staat ons te woord. Van haar krijgen wij het exacte adres en een beknopte tarievenlijst. “Een massage van een half uur kost 150 srd, voor een uur zult u 180 srd betalen.”
Wij zijn echter ook benieuwd wélke dames ons zo vriendelijk zullen ontvangen. De algemene kreet in Suriname is vaak dat deze branche gedomineerd wordt door Braziliaanse vrouwen. Waar wij heen willen, is dat niet zo. “Hier werken enkel Surinaamse dames. We hebben Hindostanen, Creolen, Javanen en moksi’s”, klinkt het aan de andere kant van de lijn. Ten slotte, wat houdt die speciale behandeling op vrijdag dan in? “Oei, dat is voorlopig nog een geheimpje. Daarvoor zult u zelf moeten komen.”

Prijslijst
Dat doen we dan ook. Op vrijdagavond, enkele dagen na het eerste contact met de massagesalon, nemen we een taxi naar het aan ons doorgegeven adres. Het huis ligt in het zuiden van Paramaribo, in een doodnormale woonwijk. Plots stopt de taxi bij een witte villa. De buitenkant verraadt niks wat zich binnenin afspeelt. Geen zoemende neonreclame, noch pompende dansmuziek of smachtende vrouwen op de stoep. Alleen een open hek en een vijftal geparkeerde auto’s verraden dat de bewoners van dit huis nog niet slapen.
Het tuinpad leidt om de hoek… en pas daar wordt het echt heel duidelijk. De achterzijde van deze riante villa is voorzien van verschillende balkons. Op één van de balkons staat een kortgerokte dame een sigaret te roken. Ze moedigt aan binnen te komen. De ruimte is leeg, donker en rechthoekig en was ooit de garage van het huis. Nu een auto naar binnen rijden zou niet meer lukken, want in het midden staat een grote, metalen paal. De kronkelende paaldanseres ontbreekt helaas. Aan één van de muren hangt een groot plasmascherm waarop een brute pornofilm speelt. Daarnaast schittert de prijslijst. Geen soft, djogo of broodje pom, maar lapdance (100 srd), body-to-body massage (150 srd) of threesome (350 srd). Daaronder hangt in grote letters de waarschuwing dat bij elk ‘contact’ een condoom verplicht is. Wie ooit in deze massagesalon verzeild raakte en durfde beweren dat hij enkel uit was op ‘een gewone behandeling’, is een leugenaar.  Verder is het maar kil en leeg in de voormalige garage. De dames blijken met enkele klanten in een klein bijzaaltje te zitten, dat is ingericht als bar. Het is er benauwd, rokerig en snikheet. Wie afkoeling zoekt moet diep in de geldbuidel tasten, want een normaal biertje kost al tien srd. Rond de tapkraan hangen verschillende klanten, een enkele beleeft al wat ‘voorpret’ met een werkneemster.
Pas na enkele minuten komt een dame een praatje maken, ze zal naar schatting zo’n 28 jaar oud zijn. “Vanavond is het inderdaad rustig. Ik weet niet hoe het komt”, vertelt ze verontschuldigend.

Tequila
Het ziet er naar uit da de telefonisch beloofde Friday Night Special er niet in zit. Maar de dame is verbazingwekkend open. “Ik woon niet in de stad, maar zak elke avond uit het district af naar hier. Ik probeer dit werk zo ano-
niem mogelijk te doen. Dat lukt niet altijd, op een dag stond hier mijn buurman. Ik heb ‘het’ ook gewoon met hem gedaan. En de volgende dag, toen ik hem aan mijn huis ontmoette, hebben we elkaar vriendelijk gegroet.”
Deze vrouw lijkt heel rustig en allesbehalve opdringerig. Het beeld dat klanten zo snel mogelijk van hun centen worden gelicht, blijkt niet te kloppen. “Surinaamse dames hebben even tijd nodig om los te komen en met een klant te gaan praten. De baas denkt er daarom aan om binnenkort ook Braziliaanse vrouwen toe te laten. Zij hebben de naam losser te zijn, en een hogere omzet te halen.” Dat is niet de enige truc die haar baas gebruikt om de kassa sneller te doen rinkelen. “Je merkt dat hier geen airco is. Op de kamers, waar de actie gebeurt, is die er wel. Klanten die verfrissing willen, moeten eerst een dame meenemen naar boven.”
Plots loopt zij weg. “Mijn neef is hier”, lacht ze. En in plaats van weg te vluchten, gaat ze hem breed glimlachend begroeten. Enkele tellen later vervangt een iets jongere meid haar. Ook zij komt niet uit Paramaribo. “Tegenwoordig gebruik ik mijn kamer hier wel als vaste woonplaats. Maar ik weet niet hoe lang ik dit nog ga doen. Soms staan hier om negen uur ‘s morgens al mannen voor het huis. Dan bonken ze op de deur, en moet ik gaan opendoen. Ze maken me soms gek!”, klaagt ze. En alweer verstoren familiebanden het onderonsje. Plots strompelt een derde dame naar ons toe. “Let maar niet op haar, dat is mijn zus. Ze is een beetje high. Ze heeft tequila gedronken. Veel tequila”, vertelt een andere ‘masseuse’.
Ook online is er veel over het Surinaamse nachtleven te vinden. Want hoewel de vuurdoop bij de massagesalon geen vuurwerk opleverde, raakt men op ‘gespecialiseerde internetfora’ toch niet uitgepraat over het alternatieve avondje uit in Suriname. Op verschillende websites wisselen mannen enthousiast hun ervaringen uit. Zo laat een zekere ‘Johnny’ zich lyrisch uit over ‘Regina’. ‘Ik zou inmiddels een boek over haar kunnen volschrijven. Wat is ze mooi, nog mooier dan de vorige keer. Heren, wees zuinig op deze lieve meid.’ Even verder raadt ‘Ting’’ de diensten van ‘Beauty’ aan. En ‘Mr. Crown’ klaagt dan weer over de wisselkoers, die sinds de verkiezingen van mei 2010 gekke sprongen maakt: ‘Daardoor zijn de
prijzen in Diamond onlangs met twintig Surinaamse dollar gestegen!’

Mensensmokkel
Tussen de vele lofbetuigingen, recensies en tips wijzen de forumgebruikers elkaar ook op de risico’s. ‘Wees op je hoede! Er lopen heel veel meiden rond die vermoeden of zelfs weten dat ze besmet zijn met het HIV-virus’, schreeuwt een zekere ‘Ronlovesasia’.
De harde cijfers geven hem helaas gelijk. Uit een onderzoek dat het Nationaal Aidsprogramma (NAP) in 2009 uitvoerde, blijkt dat vier procent van alle geteste sekswerkers seropositief is. Van de tippelende prostituees – bijvoorbeeld te zien in de omge-
ving van de Van Sommelsdijckstraat of Van Roseveltkade – was dat maar liefst 15,7 procent. In gecontroleerde omgevingen slaat de epidemie gelukkig iets minder hevig om zich heen. In nachtclubs met een vergunning, zoals Diamond, testte 1,1 procent van de dames positief. Massagesalons zijn het veiligst, want daar testte tijdens het onderzoek twee jaar geleden zelfs niemand positief.
Toch zijn deze salons helemaal geen ‘walhalla van de prostitutie’. In het Trafficking In Persons Report 2009 schrijft het Amerikaanse ministerie van Buitenlandse Zaken dat in ons land vrouwen vaak gedwongen worden om in massagesalons te werken. Daarnaast is ook in bepaalde nachtclubs sprake van gedwongen prostitutie. ‘Gelukkig bleef de Surinaamse overheid de afgelopen jaren ook preventief werken. Helaas werd niets ondernomen om de vraag naar betaalde seks te doen afnemen’, besloten de Amerikanen in 2009. Ondertussen is men op de Amerikaanse ambassade in Paramaribo druk bezig met het rapport van 2010.
Het Nationaal Aidsprogramma meldt dan weer dat toch veel sekswerkers
vrijwillig voor een massagesalon kiezen, door het maatschappelijk taboe op prostitutie. ‘Ze kiezen daarom liever voor een plek die min of meer gecamoufleerd is, zoals een massagesalon’, concluderen de onderzoekers.

Tipgevers
Dat doet de vraag opwerpen of buurtbewoners wel op de hoogte zijn van de actie die in de door ons bezochte massagesalon gebeurt. Enkelen zijn dat wel degelijk. “Uiteraard weet ik wat hier gebeurt”, vertelt de overbuurman. “Je denkt toch niet dat ik naïef ben. Elke avond wandelen hier plots tientallen mannen naar binnen”, lacht hij. Echt last heeft hij er niet van. “Volgens mij ondervinden de buurtbewoners van luide discotheken meer hinder.” Verderop in de straat, enkele honderd meters verder, schrikt de bewoonster wel. “Sang, gebeurt dit echt hier? In onze straat? Ik dacht dat het een gewoon huis was, zoals alle andere huizen in deze buurt. Kan dit wel zomaar, dit is toch een woonwijk?”
Dat niet alle buurtbewoners weten wat zich in het onopvallende huis in hun straat afspeelt, is eigenlijk geen verrassing.

Oncontroleerbaar
Zelfs de politie heeft moeite om alle erotische salons in kaart te brengen. “Wij hebben geen zicht op alle plekken. Je hebt nu eenmaal geen vergunning nodig om zo’n zaak te beginnen, je kan als het ware gewoon in je woonkamer beginnen”, vertelt Vincent Wijngaarde. Hij is politieagent eerste klasse en coördinator van de Trafficking In Persons-Unit, gevestigd in het Opa Doelie doorgangshuis aan de Limesgracht. Hier kunnen slachtoffers van mensenhandel – of tipgevers – 24 uur per dag én anoniem terecht op een centrale, die door vier mensen wordt bemand. “We hebben verder wel een lijst met de gegevens van negen massagesalons, maar dat is slechts het topje van de ijsberg. Uit de vele krantenadvertenties blijkt dat er veel meer zijn, maar die publiceren alleen telefoonnummers. Als politie-agent kan ik die nummers niet bellen, want dat zou wettelijk gezien onrechtmatig verkregen bewijsmateriaal zijn”, betreurt Wijngaarde.
Dat betekent niet dat de politie absoluut niets kan doen. Het politiekorps heeft onder meer een netwerk van tipgevers, daarnaast bezoeken ze in burger op geregelde tijdstippen de plekken die wel in kaart gebracht zijn. “Soms zitten we gewoon een hele avond aan een bar om te obser-veren, soms legitimeren we ons na een tijdje en eisen we medewerking van de uitbaters. Zien we bijvoorbeeld minderjarigen of personen onder dwang aan het werk, dan grijpen we onmiddellijk in. We voeren ook gesprekken met vrouwen die er werken. Als iemand ons bijvoorbeeld zegt dat haar paspoort bij haar baas ligt, dan zullen we zeker een onderzoek instellen.” Op die manier kon bijvoorbeeld de uitbaatster van een nachtclub, die een minderjarige tewerkgesteld had, in juni vorig jaar veroordeeld worden tot twee jaar gevangenisstraf.
“Het werk is daarmee verre van klaar”, besluit Wijngaarde. “De situatie is heel ingewikkeld, ook al omdat Suriname moeilijk te controleren grenzen heeft. Het is verder onmogelijk om te weten waar alle massagesalons of escortdiensten zitten. Het gaat vaak om eenmansbedrijfjes die onder de radar opereren. Ga maar na: in zo goed als alle geregistreerde bordelen hebben we ooit al gevallen van mensensmokkel ontdekt.”

0

Gedeeld