Louis Vismale: ‘Leef niet boven je vermogen, anders blijf je ‘1 voor 12’ zoeken’ – Parbode Sneak Peek

Elke zondag zit zo’n beetje half Suriname aan de beeldbuis gekluisterd voor 1 voor 12. De items van dit tv-programma zijn nogal uiteenlopend, maar hebben gemeen dat naar oplossingen worden gezocht voor nijpende sociale problemen: van ernstig zieke patiënten tot acute woningnood en pinarende alleenstaande moeders. Inmiddels zijn meer dan zeshonderd van dit soort projecten vertoond op tv. We maakten contact met de voorzitter van stichting 1 voor 12, Louis Vismale, die gerust hét sociale gezicht van Suriname genoemd mag worden.

 Aan de Waterkant verzamelen tientallen mannen zich rond een blauw busje. Hun onfris uiterlijk en ongecontroleerde lichaamsbewegingen doen vermoeden dat ze een zwerversbestaan leiden. Van alle kanten duiken ze op, blijkbaar gaat het om een terugkerend gebeuren. Onvermoeibaar overhandigt Louis Vismale (50) elk van hen een portie eten en een drankje. Eentje toont zich heel dankbaar voor deze geste en geeft zijn weldoener een stevige brasa. Vismale blijft nog even babbelen met deze paria’s van de samenleving, deelt wat schouderklopjes uit en eet dan gezellig mee. Hierna struint hij de stad af naar andere daklozen die ook door hem worden voorzien.

“Ik doe dit twee keer per maand en betaal het uit mijn eigen zak”, verduidelijkt Vismale over deze  activiteit. “Ik heb een speciale keuken gebouwd waar de maaltijden worden bereid. Per keer gaat het om 125 daklozen. Ik geef ze geen rommel, het gaat om voedzame maaltijden met voldoende groenten en vlees. Deze mannen hebben psychische problemen. Naar mijn mening is het zwerversprobleem op te lossen door een concentratiepunt buiten Paramaribo in te stellen waar ze opgevangen en onder goede psychiatrische hulp begeleid worden. Twe jaren terug heb ik een stuk grond aangevraagd achter Zanderij met als doel een modern opvanghuis op te zetten. Ik wacht nog steeds op een bereidverklaring.”

Vismale onderstreept dat 1 voor 12 ondanks herhaalde verzoeken nog geen vierkante meter overheidsgrond bezit om de stichtingsactiviteiten doelmatiger uit te voeren. Zijn grootse plannen voor het opzetten van het ´Yepi de ete´- resocialisatiecentrum te Zanderij liggen te vriezen. “Ik ben diep teleurgesteld”, vertelt hij, terwijl hij een digitaal ontwerp van het centrum toont.

Van ogri boi naar weldoener

Vismale komt uit een gezin van acht kinderen en groeide op te Saron, zijn stichting is in die volksbuurt gevestigd. “In zo’n buurt maak je veel mee, je wordt steeds getest. Ik was een herrieschopper en haalde veel kattenkwaad uit. We liepen in gangs en als er een gevecht uitbrak, dan ontbrak ik er niet. Er werd gevochten om van alles en nog wat, bijvoorbeeld om meisjes. Ik belandde steeds bij de politie, maar ik ben nooit gevonnist. Op een goed moment ging ik bij mijn vader werken in zijn souvenirbedrijf. Hij zei toen tegen me om dat ding te laten. Ik ging beseffen dat er te veel dyugudyugu in mijn leven was en dat ik anders moest gaan leven. Al dat praten leidde ertoe dat ik een normaal mens werd.”

Het hele artikel is te lezen in het januarinummer van Parbode

0

Gedeeld