Deze keer niet alleen het verhaal van een overledene, maar iemand die tijdens zijn leven veel bezig geweest is met de verzorging en het klaarmaken van overleden personen voor begrafenis of crematie, nu vooral bekend als aflegger. ‘Lijkbewasser’ was veertig jaar geleden hiervoor het gangbare begrip. Eugene was, evenals velen met de achternaam Peroti, bekend als ‘Pero’.
Sinds 1966 woonde hij in Nederland. Samen met zijn vrouw reed hij regelmatig zijn schoonmoeder, die aflegger was, van Rotterdam naar Amsterdam in verband met vergaderingen of werkzaamheden van Bethania, de eerste Surinaamse afleggersvereniging in Nederland (1981). Hierdoor kwam hij in de invloedssfeer van deze groep. Op de vraag van een van de leden of hij ook lid wilde worden, klonk het zeer resoluut: ‘No man, mi a no 50 yari ete, mi no o go wasi dede!” Gaandeweg veranderde die houding, vertelt zijn echtgenote Gladys. “Ik besloot mee te gaan doen en zei tegen hem, dat ik een brief met het verzoek om lid van Bethania te worden zou schrijven. Toen zei hij spontaan: ‘Schrijf ook één voor me’.” Zo raakten zowel zijn vrouw als hij betrokken bij het afleggerswerk. Een bijzondere ontwikkeling in vooral Nederland is, dat is ingespeeld op de Afro-Surinaamse doelgroep. Er zijn daar nu ruim vijftentwintig aflegverenigingen met vooral bijbelse namen: Michaël, Bethania, Salem, Jericho, Ezechiël, Titus, Getsemané en Jaïrus. Maar ook namen als ‘Doe oprecht’ zijn in dit verband bekend. Er bestaat zowel in Nederland als in Suriname zelfs een federatie van aflegverenigingen. Peroti was echter geen fulltimer in deze sector. Doorgaans hebben leden van deze organisaties het over ‘liefdewerk’ dat zij verrichten. Eugene verdiende zijn brood als lasser. Gladys weet er alles van. “Hij was een goede lasser die eerst bij de Suralco in Suriname werkzaam is geweest. Vervolgens in Nederland, verschillende landen in Afrika en twee jaar in Zweden.” In Suriname en later in Nederland was hij ook pokuman.
Het hele artikel is te lezen in het februarinummer van Parbode
Nu populair
