Langs de Ringweg – een route die ik regelmatig rijd naar bank, nutsvoorziening, supermarkt – was gemaaid. Schaamteloos ontblootte de berm honderden lege flesjes en blikjes en bakjes. Mijmerend reed ik verder, wat is dit land toch een allemachtig mooi land en wat zijn wij, u en ik uitgezonderd, toch een stelletje vieze mensen.
Tekst Anne Huits
Stel nou, mijn fantasie ging met mij op de loop, dat er op al deze flesjes en blikjes een statiegeld zou zitten van SRD 1 of desnoods SRD 2. Zouden we onze rotzooi dan nog klakkeloos weggooien? En zo ja, wie zou bereid zijn al die troep te verzamelen? En ook belangrijk, waar zou men terecht kunnen om de restanten netjes in te leveren? Als het in andere landen kan, dan moet het bij ons toch ook kunnen? Ach, besloot ik mijn gedachten, hoe schoon zou ons land eruitzien!
Thuisgekomen kreeg ik, noem het toeval, een artikel onder ogen waarin het woord ‘mee-stribbelen’ werd gebruikt. Het woord ‘tegenstribbelen’ en het bijbehorende gedrag zijn, neem ik aan, bekend. We maken het mee bij het bezoek aan een willekeurige supermarkt. Een peuter of kleuter wil iets, chips, een ijsje, chocola, noemt u maar op. Het gewenste artikel wordt de kleine man of vrouw door de verstandige opvoeder geweigerd en de gefrustreerde kleine werpt zich onverhoeds ruggelings, krijsend en trappelend, tegen de harde vloer van de supermarkt.
Lees verder in het december/januari-dubbelnummer van Parbode, verkrijgbaar in de winkel (in Suriname)
Wilt u informatie over het afsluiten van een (digitaal) abonnement?
Kijk op www.parbode.com/abonneren
Nu populair
