Sing Song is een heel leuke musical over Jasmine, een in Suriname geboren zestienjarige uit Nederland die meedoet aan een componistenfestival in haar geboorteland. Jasmine, gespeeld door Georgiefa Boomdijk, zingt de sterren van de hemel, evenals haar medecontestanten waarbij vooral Felicity (Tyra Koning) en dïka opvallen. Jasmine zet haar hoofdrol overtuigend neer en hetzelfde geldt voor haar Nederlandse gitarist Stijn (Floris Bosma) en Maurits Delchot, die haar vader speelt. Deze anderhalf uur durende film, in de uitvoering geproduceerd door The Back Lot is geïnitieerd en gefinancierd uit Nederland, maar de meeste acteurs en filmtechnici zijn Surinamers. Het verhaal begint in Nederland, waar Jasmine bij haar vader woont, met dynamische scènes vol zang en dans die direct vaart en levendigheid brengen op het doek.
Alle acteerwerk is geloofwaardig en de mensen die familie moeten voorstellen in de film lijken ook echt op elkaar, de casting is sterk. Het script van Sing Song, met zijn pakkende en gemakkelijk te onthouden naam, is prima. De dialogen zijn in alledaags Nederlands, gekruid met wat Sranantongo, en klinken natuurlijk. Regisseur Mischa Kamp leidde de acteurs zodanig dat tieners zich zeker kunnen inleven als het om de zoektocht naar de eigen identiteit gaat. Ook al komen ze niet uit eenoudergezinnen waarbij de naam van die andere ouder als het ware een vies woord is. In dit geval is het zo erg, dat Jasmines vader zelfs van zijn geboorteland Suriname niets wil horen.
Daar beginen het dilemma en de leugens van Jasmine, die jokt tegen haar vader over het deelnemen aan Sing Song. En ook aan haar vriend Stijn vertelt zij niet dat zij naar ‘Su’ wil om haar moeder te vinden. Dat maakt haar speurtocht heel eenzaam. Haar stiekeme gedrag valt niet in goede aarde bij Stijn en de organisator Fifty Fifty (Glen Faria), want ze is steeds te laat of niet aanwezig voor het oefenen. Vanaf het begin wordt Jasmine met gemengde gevoelens door medecontestanten ontvangen. Dat is een realiteit in Suriname, waar neutrale, aardige, vriendelijke en hulpvaardige mensen, afgewisseld worden door lompe en negatief reagerende personen, en dat komt goed uit in de film. Happy end is ten slotte een optreden met Kenny B op een podium in de Palmentuin.
Het hele artikel is te lezen in het januarinummer van Parbode.
Nu populair
