Mijn dramaklasje is bezig met improviseren. Twee kinderen stappen op het toneel en doen alsof ze hun verwarde oma (ander kind) komen ophalen om haar naar een bejaardentehuis te brengen. Helemaal niet makkelijk, zeker niet voor 10-jarigen. Het lukt heel aardig, maar het kritische publiek (de overige vijftien 10-jarigen) is ongenadig: “Ik kon niet zien wat er met die oma aan de hand was.”
Ik schiet te hulp: “kijk, je kan bijvoorbeeld ook doen alsof je iets ruikt en dan zogenaamd rennen naar de keuken omdat oma melk op het vuur heeft gelaten!” Achttien paar vragende oogjes kijken mij onder 18 paar gefronste wenkbrauwtjes aan. “Juf”, verbreekt Imani dapper de ongemakkelijke stilte, “waarom zet die oma melk op het vuur?” Oke, ben ik nu gek geworden? “Om het warm te maken toch?” zeg ik aarzelend. Ze fronsen nu bezorgd naar elkaar alsof ík die verwarde oma ben. Het is weer Imani die namens de hele verbijsterde meute de vraag stelt: “Maar dan waarom zet ze het niet gewoon in de microwave?”
Bam. Daar is er weer een. Een Dinosaur-Moment. Ze komen steeds vaker, de laatste tijd. Niet zozeer als je iets nieuws niet weet; ik leef al die tijd zonder hashtags en twitter, dus als er geen ontkomen meer aan is zal ik me daar terzijnertijd wel eens in verdiepen. Maar Dinosaur-Moments komen vooral als iets wat in jouw wereld normaal en vanzelfsprekend is, in de wereld buiten niet meer bestaat. Melk op het vuur. Je telefoon een weekend lang niet opnemen. Maar ook: niet bij drugdealers over de vloer komen. Eerlijk zeggen wat je vindt. Hard werken voor je geld. Ergens voor staan. Het levert allemaal gefronste wenkbrauwen op. Soms kijk ik om me heen met het gevoel dat ik in een scary science-fiction ben beland. Waarin alleen ik niet weet dat mijn ‘soort’ is uitgestorven.
Maar dan ineens: maak je een presentatie mee waar de passie vanaf spat, ontmoet je een geweldige ondernemer, deelt iemand iets op Facebook dat je inspireert. En dan besef je ineens weer: we zijn er nog! Dinosaurs did not really Die, ze komen terug in 3-D! Bij dezen omarm ik mijn Dinosaur-moments. En mijn mede-Dinosaurs. En dans ik extra hard op een hit uit 1987: “Open the door /get on the floor /everybody walk the dinosaur”. Zoek maar op YouTube en zing mee: BOOMBOOM ACKA LACKA LACKA BOOM! Dinosaur Powerrrrrr!
Nu populair
